Ercan Güven

Gürcistan karşısında şansı deneyimleyip, Portekiz ile hatalarımızla yüzleştikten sonra Çekya maçında kapasitemizi anladık ve alnımızın akıyla çıktık gruptan.
Turnuva böyle bir şey zaten. Her maç ayrı bir serüven. Futbolun yoğunlaştırılmış hali. Bundan sonrası daha da çılgın. Dayanan ayakta kalır. Şimdilik dimdik duruyoruz.
Kazandık ama sorunları da biliyoruz.
En başta güven eksik. Sonra gücünün farkında olmamak var. Ardından oyunda tercihlerde hata yapmak. Bu koşullara rağmen gruptan çıkıp son 16’ya kalmak ise en önemli en alkışlanacak meziyetimiz; o kadar.
Bir acayipti maçın ilk yarısı… Paralel maçta Gürcistan’ın Portekiz’e attığı gol milli takımımızın başında sallanan Demokles’in kılıcına dönmüş, diğer yandan Çek takımından Barak, henüz 20. dakikada iki sarı kartla oyun dışı kalıp, iyi başlayan Çekya’yı frenlemişti… Ki, bizden biri aynı şeyi yapsa uzun süre Türkiye’ye tatile bile gelemezdi.
Eksik Çekya’ya ağır baskı yaptı millilerimiz. Kendi yarı alanına kapatıp kapısını

Altı sezonluk hayal kırıklığı ardından sayın Ali Koç’a “bir kongre hayal et ki, tam gönlüne göre olsun” deseniz bu kadarını düşünse bile söylemezdi abartı olur diye!
Dört sezon başarısızlıktan sonra dört kat oyla elinden başkanlığı aldığı rakibine bakarsak, üçüncü seçiminde Ali Bey’in “altı kat oy farkıyla kaybetmesi gerekir” der düz mantık!
Ama yeteri kadar gücünüz, kaynağınız, stratejiniz varsa, hayatın doğal akışını bile değiştirebilirsiniz. Hele bir de en büyük zaafı Fenerbahçe olan, asla dönmediği sözleriyle kendini bağlayıp hediye paketi gibi sunan insanları oyuna katarsanız!
Aziz Yıldırım mesela…
Galatasaray derbisinin ateşini yakan, Mourinho’nun alınmasını sağlamasa bile akla düşürüp hızlandıran Yıldırım, kongrenin ardından altı sezonluk başarısızlığı sıfırlanmış bir başkan ve barış bırakarak evine döndü.
Yola bunun için mi çıkmıştı; bence değil…
Bazı eylemler vardır ki, üst akıl tarafından planlanır, “kendim yapıyorum” sanırsın ama o plana

Fenerbahçe Mourinho ile hedefi tam on ikiden vurmuştur. Portekizli hoca an itibarıyla gezegenimizdeki bir numaralı teknik direktör değildir belki… Ancak bir numaralı futbol karizmasıdır. Çünkü, Dünya’ya karşı tek başına ve “muzaffer” bir futbol Don Kişot’udur kendisi. Ve bu kendi tercihidir. Fena halde örtüşmektedir Fenerbahçe tavrı ile.
Henüz ülkeye ayak basmadan aldığı muazzam paranın hakkını vermeye başlayan Mourinho, Fenerbahçe’ye dünya kamuoyunda Konferans Ligi’ni kazanmış kadar piar yapmış, ülkemizde ise adını şampiyon Galatasaray’ın önüne koymuş, on yılın üst üste yığılan baskısını sıfırlamıştır. İsmail Kartal’ın kariyerine bile faydası olmuştur “yerine tercih edilen hoca” olarak.
Saha sonuçlarından azade, artık krizlerden etkilenmek yerine yararlanacak, hatta düzeyli krizleri kendi çıkartacak, karizmatik, başarıları tartışılmaz bir teknik direktörü vardır Fenerbahçe’nin… Yeter ki, Fenerbahçe ve Mourinho gibi iki baskın karakter dik bakışlarını birbirlerine

Mourinho Fenerbahçe ile resmen masaya oturunca, futbolun çenesi düştü… Hayret ve imrenme bir yana; ağzı olan Portekizli’nin kariyeri, sistemi, ücreti, tazminatı üzerinden -ön yargılı veya safiyane- fikir beyan etmeye başladı.
Mesele budur işte… Fenerbahçe’nin gündemi avucuna alması.
Aslında Mourinho’nun hacmini, kapasitesini, konumunu tartışılmaz kılan parametrelerden önemli bir tanesi de nedir biliyor musunuz?..
Fenerbahçe tarihine çoktan kazınmış Aziz Yıldırım ve Ali Koç gibi iki dev başkanın “nihai” kapışmasından önce, yani “seçilmiş” belli olmadan “atanmış” ve başkan kim olursa olsun onay almış teknik direktör olmasıdır.
Tartışmak herkese anasının ak sütü kadar helaldir ama komplekse kapılmadan. Mourinho büyük bir hocadır. Fenerbahçe’nin büyüklüğü ise anlatılamaz.
Asıl önemli olan sayın Koç ve sayın Yıldırım’ın Fenerbahçe için aynı özveri senedinin altına imza atmasıdır.
Hatırlar mısınız; altı sene önce “gel beraber

Fenerbahçe geçen hafta Galatasaray’ı istediği kadar “heybetli ve şairane bir destan” ile devirsin, istediği kadar rakibin kutlamasını taziyeye çevirerek şampiyonluk yarışını son maçın son düdüğüne taşısın, “bir derbi ile yaratılan bahar, ancak bir hafta sürdü” işte!
Dün, şampiyonluktan uzak “çift haneli sezonlara” terfi etti Fenerbahçe.Ne kadar sürer kupasız sezonun derbi zaferi avunmaları; göreceğiz bakalım!
***
Buraya kadar, hayatın “gerçekleri”! Ama futbolun “hikayeleri” de var “duyguları” da…
Aslında “matruşka” gibidir zaferin ve kayıpların içinde, puanların, rekorların arkasında saklanan sırlar. Açtıkça, matruşka bebek gibi bir boy küçüğü ama bir o kadar da sağlamı çıkar. Ve her matruşkayı birileri mutlaka açar. Hem kazanan, hem kaybeden için geçerlidir bu kural.
Çünkü, şampiyonluk “varış noktasıysa”, Süper Lig “yolculuktur”. Yolculuk, bazen hedefe ulaşmak kadar önemli, bazen

“Şampiyonluk Galatasaray’ın avucuna değil kucağına teslim edilmiş, Fenerbahçe takımı futbol yerine mazlumu oynarken, tarihe muhteşem dönüş olarak yazılacak derbide, on kişi kalmasına rağmen sezonun son düdüğüne kadar şampiyonluğa ipotek koydu Fenerbahçe. Olur-olmaz ama teslim olmadı.
Neden?
Oynamaktan korkan yıldızlar nasıl silkinip ayağa kalktı? Fenerbahçe teknik direktörü nasıl özgüvenine kavuştu maçlara karakter koyar hale geldi? Fenerbahçe başkanı pes etmekten masaya yumruk vurabilecek duruma nasıl evrildi.
Kimse kusura bakmasın, sebebi “Aziz Yıldırım etkisidir.” Hani “Azizsilin” diye efsane bir ilaçtan söz ederlerdi ya; işte ondan bir doz geldi biz gelmeden!..
***
İmza; Fenerbahçe Genel Kuruluna umut ve vizyon koyup iktidara yürümek için yola çıkan Aziz Yıldırım yönetiminin akıl ve mücadele dinamosu Mahmut Uslu.
Kendi tabiri ile yollarda “artık dönün” diye boynuna sarılanları gördükçe, senelerdir onlarla birlikte kahroldukça, göreve sırt çeviremeyen Mahmut

Derbi değil sinir harbiydi. İşi bu hale getirip atmosferden nemalanan Fenerbahçe, günah keçisi Mert Hakan’dı. Bu derbi kazanılmışsa her Fenerbahçeli Mert Hakan’a saygı sunmak zorundadır. Tepki verdi adam.
Maçtan önce problem çıkaran, maçı daha başlamadan Fenerbahçe’yi on kişi bıraktıracak kadar geren Mert Hakan bu derbinin kahramanıdır.Tabi Galatasaray açısından olayın sanığı!
Unutmayın, bir mücadelede kimin kötü kimin etkisiz kimin yararlı olduğunu sonuçlar ve tarih gösterir. Birinin kahramanı, diğerinin hainidir.
45+dan başlayıp geri dönelim. Mert Hakan’a verilen faul kararı ve Galatasaray’ın kullandığı serbest vuruş, Arda Kardeşler, Hakem Kurulu, Futbol Federasyonu için iflasın ilanıydı. “Yesene bir gol” gibi bir girişimdi düdüklü adamdan.Biraz daha geri. Dakika 22… Hakemin henüz birinci dakikada çıkartmadığı kartının 12-22’de Djiku’ya toslamasıydı ikinci sarıdan kırmızı. Birinci palavraydı. Uzatmada verilmeyen King’in penaltısı ise kaymaklı ekmek kadayıfı ki, yabancı VAR hakemine

Örümcek kadar acımasız, sinsi, tuzakçı örgütün ağına düşürdüğü 2011 yılından beri toparlanamayan, on senedir şampiyonluk yerine sarıp sarmalandığı yapışkan kötülükten kurtulmaya çalışan Fenerbahçe’nin, yeni bir hüsran sezonu ardından Ali Koç ve Aziz Yıldırım gibi iki dev başkan adayına sahip olması, Fenerbahçe’nin büyüklüğünü gösterir ancak…
Kim seçilirse seçilsin, para, karizma, vizyon, tecrübe dolu valiz, elinde ikisinin de.
Lakin, kaçınılmaz Ali Koç-Aziz Yıldırım hesaplaşması, biraz “kulağı tersten göstererek” biraz “alengirli sokaklara dalıp çıkarak” geldi nedense!
Çünkü “tavşanlık mı yaptı, yem miydi, bahane mi” anlaşılamayan; yoksa “Fenerbahçe’nin iyiliği için büyük kapışmayı kendisi mi organize etti” belli olmayan bir Sadettin Saran unsuru var olayın tam merkezinde.“
Ali Koç adaysa, Sadettin Saran aday değil, Sadettin Saran adaysa Aziz Yıldırım da aday. Sadettin Saran yok ama Ali